Η μουσική από διανοητική άποψη όπως την εννοούσαν οι αρχαίοι είναι η γνώση της τάξης όλων των πραγμάτων, η επικοινωνία με το θείο, και η επιστήμη των αρμονικών σχέσεων του σύμπαντος, που βασίζεται σε σταθερές αρχές που τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει.

Δεν είναι τυχαίο, ότι, οι Έλληνες θεωρούσαν την μουσική ως θεϊκή επιστήμη, η οποία εδιδάσκετο στην υποχρεωτική εκπαίδευση. Με αυτή θεράπευαν τις ψυχικές ασθένειες και γενικά την θεωρούσαν ως κάτι το κοινόκτητο, το οποίο απευθυνόταν στους πάντες, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξεως.

Η μουσική για τους αρχαίους δεν ήταν απλά η τέχνη του συνδυασμού τόνων ή το ταλέντο της αναπαραγωγής τους μ’ έναν ευχάριστο για τ’ αυτιά τρόπο. Αυτή είναι μόνο η πρακτική της πλευρά από την οποία απορρέουν οι εφήμερες μορφές.

Ο Πλάτωνας στους νόμους Β, 654 α-β αναφέρει “μπορούμε να δεχτούμε ότι ο απαίδευτος άνθρωπος είναι χωρίς εξάσκηση στη μουσική και στο χορό ενώ ο μορφωμένος με εξάσκηση”.

Δεν είναι λοιπόν τυχαία η διάσπαση των κοινωνιών, των οποίων έχει κλονιστεί η συνεκτική λειτουργία -ο συνεκτικός κρίκος της μουσικής, δηλαδή η διάσπαση της τάξης που υποβάλλει ο ρυθμός με την αρχέγονη δύναμή του. Ο Κομφούκιος έλεγε πως «αν θέλετε να δείτε πότε καταρρέει μια κοινωνία δέστε το είδος της μουσικής που ακούει». Ο Πλάτων έλεγε, πως «όταν αλλάζουν οι νόμοι της μουσικής, αλλάζουν και οι νόμοι της πολιτείας»,

Στις ημέρες μας δεν μετασχηματίζεται απλώς η μουσική μας παράδοση, αλλά θίγεται άμεσα  η καρδιά του μουσικού μας συστήματος, (κλίμακες και ρυθμοί), αφού αλλοιώνεται η δομή του, άρα και η Ελληνική φιλοσοφία και αντίληψη περί της υστάτης των επιστημών, της μουσικής (σύμφωνα με τον Πυθαγόρα οι επιστήμες ήταν τρεις, Φιλοσοφία, Αστρονομία και Μουσική. Όλες οι υπόλοιπες σημερινές επιστήμες, εθεωρούντο “τέχνες”).