Χωράει ο θυμός σε μια όμορφη ζωή;

Είμαστε πραγματικά ελεύθεροι, πνευματικά και ψυχικά, να διαχειριστούμε σωστά τη ζωή μας; Μήπως έχουμε εκπαιδευτεί έτσι ώστε να εξοργιζόμαστε μ’έναν συγκεκριμένο τρόπο εκτόνωσης της εσωτερικής μας έντασης, των φόβων και της ανασφάλειας στην ζωή μας, όπου κάποιες φορές γινόμαστε δέσμιοι μίας συνήθειας που δεν μας εξυπηρετεί και δεν μας βοηθά στην σύναψη πραγματικών και υγιών διαπροσωπικών σχέσεων;

Από την παιδική μας ηλικία, βλέπουμε καθημερινά πρότυπα συμπεριφοράς και διαδικασίες, τα οποία δημιουργούν το δικό μας μοτίβο (σύμπλεγμα) στην ενήλικη ζωή μας. Όταν αυτή η διαδικασία έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από το περιβάλλον μας και δεν έχει την δική μας αποκλειστική σφραγίδα, αρχίζουμε να νιώθουμε θυμό. Οι επιλογές μας γίνονται με γνώμονα τις απόψεις των άλλων κι όχι του ίδιο μας του εαυτό.

Η αλλαγή συμβαίνει όταν πάρουμε την ευθύνη για τον εαυτό μας και τη ζωή μας στα δικά μας χέρια. Όταν ανακαλύψουμε τον δικό μας προσωπικό τρόπο διαχείρισης του θυμού μας, των φοβων και της ανασφάλειάς μας και μόλις αφήσουμε τους υπολογισμούς και επιλέξουμε με την ψυχή μας.

Ο θυμός προκαλεί ένα έντονο συναίσθημα πάθους, προκαλούμενο συνήθως μετά από κάποια ταραχή, προσβολή ή άρνηση. Μπορεί να προκληθεί και από εξωτερικά και εσωτερικά γεγονότα.

Ο θυμός υπάρχει για να δηλώσει ότι η δυσφορία είναι μεγάλη. Και η δυσφορία προέρχεται από ανικανοποίητες ανάγκες. 

Προτιμώ να μην νιώσω το πραγματικό συναίσθημα που είναι η λύπη. Θα το καλύψω.

Όταν η έκφραση του θυμού παρεμποδίζεται τότε εσωτερικεύεται και συχνά κρύβεται πίσω από συναισθήματα όπως ντροπή, θλίψη, απόγνωση ακόμα και απάθεια. Τότε μιλάμε για μεταμφιεσμένο θυμό.

Όταν ο θυμός οδηγεί σε συνεχή ξεσπάσματα, αυτό έχει μεγάλο κόστος στην προσωπική μας ζωή και η επιθετικότητα και οι διενέξεις οδηγούν σε λιγότερη ικανοποίηση μέσα στις σχέσεις μας. Τότε μιλάμε για κακοποιητικό θυμό.

Το ιδανικό είναι να ανακαλύψουμε τι κινητοποιεί το θυμό και να αναπτύξουμε στρατηγικές για να σταματήσουμε αυτούς τους παράγοντες από το να μας κινητοποιούν.