Το συστημικό γλυπτό είναι μια τεχνική της συστημικής ψυχοθεραπείας, που αποσκοπεί στην κινητοποίηση της αντίληψης του σώματος και της κίνησης με στόχο την παραγωγή βιωματικής εμπειρίας. Η εμπειρία αυτή, επιδρά στην δημιουργία εσωτερικών αλλαγών που με τη σειρά τους συντελούν στη λύση δυσκολιών και μπλοκαρισμάτων. Ο τρόπος αυτός, συχνά, φέρνει πιο  άμεσα αποτελέσματα από ότι όταν προσεγγίζουμε τις δυσκολίες μας μέσα από θεραπευτική συζήτηση. 

Η τεχνική του οικογενειακού γλυπτού που έχει τις βάσεις της στο ψυχόδραμα, εντάσσεται ανάμεσα στις βιωματικές μεθόδους που δημιουργήθηκαν και καλλιεργήθηκαν από το ρεύμα των οικογενειακών θεραπευτικών προσεγγίσεων.

Η Virginia Satir, πολλές φορές αποκαλούμενη «μητέρα της οικογενειακής θεραπείας»,  χρησιμοποιεί στάσεις σώματος και χειρονομίες για να δημιουργήσει ένα τρισδιάστατο «γλυπτό» ενός οικογενειακού συστήματος για να αποκαλύψει μοτίβα σχέσεων. Ενώ συχνά συνδέεται με το έργο του Bert Hellinger, η προσέγγιση της Satir είναι μια θεμελιώδης, εποικοδομητική μέθοδος που επικεντρώνεται στο άνοιγμα δυνατοτήτων για τον πελάτη να κατανοήσει και να θεραπεύσει τις σχέσεις και την αυτοαντίληψη του μέσω αυτών των απεικονίσεων. Η εν λόγω τεχνική αρχικά εισήχθη από τους Duhl, Kantor, & Duhl (1973). 
 
Ο συμμετέχων αναλαμβάνει να «σκηνοθετήσει» μια σκηνή χρησιμοποιώντας ανθρώπους (που ίσως είναι οι θεραπευόμενοι ή και άλλα άτομα της ομάδας) ή αντικείμενα. Οι συμμετέχοντες τοποθετούνται σε σχέση μεταξύ τους, αναπαριστώντας τις εσωτερικές τους εμπειρίες και δυναμικές. Όσα είναι δύσκολο να εκφραστούν με λόγια αποκτούν οπτική μορφή. Μέσα από την οπτική αυτή, ο συμμετέχων μπορεί να δει τις σχέσεις και τα συναισθήματά του από άλλη οπτική γωνία, οδηγώντας σε νέα κατανόηση και αλλαγή.